Τα Χριστούγεννα είναι ημέρα αγάπης, ζεστασιάς, οικογένειας. Ανάλογα και με τις συνθήκες, πλέον γίνεται και ημέρα επανάστασης. Το ελληνικό μπάσκετ, θεωρητικά, μπαίνει σε περίοδο αναταραχής με την απεργία που κήρυξαν οι αθλητές. Μία αποχή που θα βάλει λουκέτο στο πρωτάθλημα για τις επόμενες αγωνιστικές. Μπορεί. Πριν από τρεις μήνες, πάλι ο ΠΣΑΚ ανακοίνωσε αποχή των διεθνών από όλες τις υποχρεώσεις των εθνικών ομάδων. Μόνο που η πρώτη…υποχρέωση θα λάβει χώρα 10 μήνες μετά την έναρξη της οργανωμένης αντίστασης. Κάτι παρόμοιο συμβαίνει και τώρα. Βαριές κουβέντες που έρχονται σε περίοδο όπου μας δίνεται το δικαίωμα σκεπτικισμού.
Ας μας συγχωρήσει το προεδρείο του ΠΣΑΚ αλλά μετά από τόσα χρόνια απραξίας η πρώτη του σοβαρή ενέργεια αφορούσε στο δικαίωμα επιστροφής των Ελλήνων στην χώρα τους για να δουλέψουν μετά την έναρξη της σεζόν. Πρόβλημα που υπήρχε εδώ και χρόνια αλλά ο καθένας μπορεί να σκεφτεί ότι δόθηκε λύση τώρα που ένα μέλος του προεδρείου( ο Δήμος Ντικούδης) αντιμετώπιζε το συγκεκριμένο ζήτημα.
Με την απραξία στο ελληνικό μπάσκετ γινόμαστε όλοι απίστευτα επιφυλακτικοί διότι οι πρώτες κινήσεις υπήρξαν πολύ του φαίνεσθαι. Δεν ξέρουμε αν και η αναγγελθείσα απεργία, σε περίοδο όπου δεν διεξάγονται αγώνες, τελικά θα εξελιχθεί σε λουκέτο για το ελληνικό μπάσκετ.
Από μία πλευρά όμως, αυτό δείχνει και μία σοβαρότητα διότι η οικονομική συγκυρία παραμένει δύσκολη με ομάδες της Α1 να φημολογείται ότι βρίσκονται στα όρια της χρεωκοπίας(μέρες που είναι δεν αποκαλύπτουμε ονόματα και διεθνείς όμως ετοιμάζεται μεγάλο κανόνι και σε…μαγαζιά που δεν το περιμένουμε), οπότε αν προλάβει η κρατική μηχανή να λειτουργήσει τότε ίσως να μείνουμε στα λόγια.
Το μεγαλύτερο πρόβλημα του ελληνικού μπάσκετ όλα αυτά τα χρόνια ήταν η έλλειψη σκεπτομένων ανθρώπων. Είδαμε να εξοβελίζονται παίκτες οι οποίοι τολμούσαν απλά και μόνο να έχουν γνώμη. Το άθλημα πέρασε στην εποχή των χαμηλών τόνων και των καλών παιδιών.
Είναι αλήθεια πως η πλειοψηφία του σημερινού ΠΣΑΚ ξεφεύγει από αυτή τη λογική με πρώτο και καλύτερο τον Λάζαρο Παπαδόπουλο. Μιλάει κάποιος επιτέλους.
Αυτό που περιμένουμε όμως είναι συντονισμένη ενέργεια. Απέναντι στον…απεργοσπάστη του 1991 Γιάννη Ιωαννίδη (αν και στο σχολείο ακόμα θυμούμαστε τη δήλωσή του για τους παίκτες του Ολυμπιακού που δεν απεργούσαν: «οι δικοί μας αθλητές είναι οι καλύτερα πληροφορημένοι γι αυτό και δεν απεργούν» και πρωτίστως οι ομάδες του επωφελήθηκαν από την τότε απεργία), θα χρειαστεί πράξη και την ώρα της κρίσης κάτι για το οποίο περιμένουμε. Οψόμεθα μετά επιφυλάξεων. Μέρες που είναι.
